زنی که گلوبندی از بهار نارنج به گردن دارد

و ریحان و نعنا در باغچه می کارد

برای قمری ها دانه می پاشد و با باران حرف

میزند...

دوستت دارم را برای هرکسی نمی خواند!

ناخن هایش را با حنا رنگ می کند و

گیسوان بافته اش را با روبان های رنگی می بندد

نه از خزان گله دارد

نه از داغ تابستان

زمستان هایش را به بهار می بافد و

بهارهایش را به زندگی

او زنیست که تار و پودش عاشق است

او دستهایش پر از یاس های سفید عشق است

وبی ادعا شاگرد مکتب عشق است وخواهد ماند ..

اخرهنوز زن های عاشق

به کتاب ها کوچ نکرده اند

.

.

.

 آرزو پارسی

 

 

نوشته شده در یادداشت ثابت - چهارشنبه 94/12/20ساعت 11:37 صبح توسط زهــــرا & روشنـــک نظرات ( ) |